Inleiding - Anne-Ruth Wertheim

 Eenmaal begonnen met wat lessen boetseren en portrettekenen wist ik meteen weer wat er zo leuk aan was. In die jaren werden in Artis mooie lessen gegeven door beeldhouwers uit Tengenenge in Zimbabwe, die werkten in zachtere steensoorten als Serpentijn en Opal. In de zomers van 2001 en 2002 had ik les van Criswell Zantala en Cloud Tapureta. Ook volgde ik in die jaren lessen aan de kunstopleiding MK24 (Mauritskade nummer 24) die ooit is ontstaan uit ’De Werkschuit’, een vernieuwingsbeweging die de jeugd in aanraking wilde brengen met alle mogelijke kunstvormen. Daar kreeg ik les van Ada van Wonderen en Willibrord Huijben die me allebei aanmoedigden met hardere steensoorten te gaan werken zoals Pierre de Lens, omdat ze zagen dat ik naar mogelijkheden zocht om strakkere vormen te maken.

  In 2000, ik was toen 65 jaar oud, besloot ik een droom uit mijn jonge jaren te verwezenlijken: beeldhouwen.
Op het Amsterdams Montessorilyceum had ik met overgave getekend en geboetseerd bij tekenleraar Jan Elffers. Hij huisde helemaal bovenin het schoolgebouw op een uitgestrekte zolder, waar je ieder moment van de schooldag mocht binnenvallen - althans wanneer er op je rooster stond: vrij werken. Tijdens het beklimmen van de trappen moest ik vaak de gedachte verdringen dat het misschien beter was geweest aan één van mijn andere taken te werken. Na m’n eindexamen overwoog ik naar de Academie voor Beeldende Kunsten te gaan, maar koos er toch voor biologie te studeren en troostte me met de gedachte dat je daarbij ook veel mocht tekenen.

Dat werken in hardere steensoorten zette ik voort in ’Dè Beeldhouwschool onder de Bogen’. Daar geven drie beeldhouwers hun bevlogen lessen in twee sfeervolle met elkaar verbonden catacomben: Da van Daalen, July Wickel en Marianne van den Heuvel. Van 2001 tot 2009 had ik les van Marianne van den Heuvel. Ze gaf ons niet alleen aanwijzingen bij het beeldhouwen, maar nam ons ook mee naar tentoonstellingen in verre oorden en ging met ons in discussie. Bijvoorbeeld over de vraag of in je uiteindelijke beeld herkenbaar moet zijn wat je tijdens het beeldhouwen hebt gedacht en gevoeld. Ik ben daar nog steeds niet uit en misschien heeft dat wel gemaakt dat ik mijn beelden vergezeld laat gaan van mijn verhalen en gedichten.

  Amsterdam, 2020 
Anne-Ruth Wertheim

Denkbeelden

Sterke vrouw klaar, met Criswell Zantalaver

Terug